Καλλιέργεια Ιπποφαούς.

Το Ιπποφαές (Hippophae Rhamnoides) στα αγγλικά sea buckthorn είναι πλέον ένα πολύ γνωστό φρούτο με πάρα πολλά θρεπτικά συστατικά τα οποία το κατατάσσουν στις υπερτροφές ενώ η καλλιέργειά του στην Ελλάδα εξελίσσεται ραγδαία. Ο καρπός έχει υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη C - 114 έως 1550 mg ανά 100 gr με μέση περιεκτικότητα (695 mg ανά 100 gr) περίπου 15 φορές περισσότερη από το πορτοκάλι (45 mg ανά 100 grams) που κατατάσσει το ιπποφαές στις πιο πλούσιες πηγές, από τα φυτά, σε βιταμίνη C. Ο καρπός ωστόσο είναι πλούσιος σε καροτενοειδή, βιταμίνη E, αμινοξέα, μέταλλα, β-σιτοστερόλη και πολυφαινολικά οξέα. Η καλλιέργειά του είναι σχετικά εύκολη όχι όμως και η συγκομιδή του. Ας δούμε όμως πρώτα αναλυτικότερα την καλλιέργειά του....

Το ιπποφαές είναι ένας πολυετής, φυλλοβόλος και ακανθωτός θάμνος, το ύψος του οποίου μπορεί να ξεπερνά τα 3 μέτρα ανάλογα με το κλάδεμα που επιλέγουμε. Η ανάλυση εδάφους και εδώ είναι απαραίτητη πριν από την φύτευση, ενώ το ph του εδάφους πρέπει να είναι μεταξύ 5,5  και 8. Το έδαφος πρέπει να στραγγίζει καλά.

Πριν την φύτευση πρέπει να έχουμε κάνει όργωμα και φρεζάρισμα. Η φύτευσή του γίνεται σε σειρές. Η αποστάσεις φύτευσης μπορούν να είναι μεταξύ των φυτών 1,5 μέτρο και μεταξύ των γραμμών 4 μέτρα. Το ιπποφαές είναι δίοικο δηλαδή υπάρχουν αρσενικά και θυλικά φυτά, η αναλογία φύτευσης τους είναι 1 αρσενικό φυτό για 10 θηλυκά. Το ιπποφαές αντέχει σε θερμοκρασίες από -43oC έως +40οC. Ο καλύτερος προσανατολισμός των γραμμών είναι από βορρά προς νότο για να έχουμε μεγαλύτερη επαφή των φυτών με τον ήλιο. Το πότισμα γίνεται με σταλάκτες, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή πρέπει το πότισμα να είναι συχνό. 

Τα άνθη εμφανίζονται αρχές Μαϊου και οι καρποί ωριμάζουν αρχές Σεπτεμβρίου. Η μέση απόδοση είναι 1000  κιλά το στρέμμα. Το φυτό δεν είναι απαιτητικό όσο αφορά την λίπανση όμως ένα ισορροπημένο βιολογικό λίπασμα μπορεί να δώσει πολύ καλά αποτελέσματα τόσο στην ανάπτυξή του όσο και στη παραγωγή του.

Η συγκομιδή των καρπών είναι πολύ δύσκολη και αποτελεί έναν αποτρεπτικό παράγοντα όσον αφορά την καλλιέργειά του. Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι δεν είναι όλες οι ποικιλίες ίδιες όσον αφορά τη δυσκολία συγκομιδής του καρπού. Ωστόσο υπάρχουν διάφορες τεχνικές  συγκομιδής με επικρατέστερες τις εξής:

1) Μια από τις πιο διαδεδομένες τεχνικές είναι η γερμανική μέθοδος η οποία βασίζεται στο κόψιμο ολόκληρου του κλαδιού που φέρει καρπό.  Εν συνεχεία τα κλαδιά συγκεντρώνονται και καταψύχονται για κάποιο χρονικό διάστημα.  Μετά με ισχυρές δονήσεις και τινάγματα παίρνουμε τον καρπό.  Προσοχή εδώ διότι αν σε κάποιες ποικιλίες εφαρμόσουμε αυτή τη μέθοδο, το επόμενο έτος ενδέχεται να μην πάρουμε καθόλου καρπό!

2) Η δόνηση των κλαδιών μόλις πιάσουν οι πρώτες παγωνιές, αφού έχουμε απλώσει δίχτυα συλλογής κάτω από τα φυτά. 

3) Η χρησιμοποίησης ειδικού μηχανήματος απορόφισης των καρπών. Το μηχάνημα αυτό είναι σαν μια ισχυρή ηλεκτρική σκούπα, διαχωρίζει τους καρπούς από τα φύλλα τα οποία πιθανότατα θα απορροφήσει.